ဒီအေရးအသားရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ေနရာမွာ ေခါင္းစဥ္ တစ္ခုခု ဆိုပါစို႔

ခရမ္းေရာင္
*******
ေသာၾကာေန႔ေတြဟာ ကမၻာေပၚကို ဘယ္လို ေရာက္လာခဲ့သလဲ စဥ္းစားေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ဟာ ဒီအေရးအသားကို ပထမစာတစ္ေၾကာင္းမွာ စတင္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့တာလို႔ စာေရးတဲ့ လူက ေရးလိုက္တယ္။ “ ေလဟာ မတိုက္တဲ့ အခါ ဘာလုပ္ေနသလဲ “ ဆိုတာက ဉာဏ္အလင္းပြင့္လာဖို႔အတြက္ စဥ္းစားေတြးေခၚရတဲ့ ပေဟဠိပုစၦာ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ “ဇာတ္ေကာင္ဟာ မစဥ္းစားရင္ ဘာလုပ္ေနမလဲ” ဆိုတာက ဒီအတိုင္း ေကာက္ေမးလို႔ ရတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထဲက တစ္ခု ျဖစ္တယ္။ ဇာတ္ေကာင္ဟာ သူ ခ်စ္ရတဲ့ ၊ တိတိပပ ေျပာရရင္ တစ္ဖက္သတ္ခ်စ္ေနရတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်ိန္းဆိုထားခဲ့ပါတယ္။

မဲနယ္ေရာင္
*******
ဇာတ္ေကာင္ ေစာင့္ေနတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ကေလးေတြ ေလထဲမွာ လိုက္ဖမ္းဆုပ္တတ္ၾကတဲ့ ဝါဂြမ္းစလို လြင့္ေမ်ာေပါ့ပါးရင္း ျမင္ကြင္းထဲကို ဝင္လာတယ္။ “ၾကာၿပီလား” လို႔ တစ္ခြန္းေမးေပမယ့္ “ ရပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖမယ့္ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အေျဖကို ႀကိဳသိထားတဲ့ ပုံမ်ိဳးနဲ႔ အသာအယာ ၿပဳံးတယ္။ သူတို႔ခ်င္း စသိခဲ့ၾကတာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပဲ။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းအခ်ိဳးအေကြ႔လို လမ္းေထာင့္မွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္တိုက္မိၾက၊ တစ္ေယာက္က်သြားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို တစ္ေယာက္က ကူေကာက္ေပးရင္း အၿပဳံးခ်င္း ဖလွယ္ၾကတာမ်ိဳးလည္း မရွိ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးလို႔ သိတာ ျဖစ္ၿပီး ျမင္ျမင္ခ်င္း စိတ္ဝင္စားမိဖို႔ ေနေနသာသာ ဘာသိဘာသာ ေျပာဆိုလာရင္းကမွ စိတ္ဝင္စားတဲ့ စာအုပ္ေတြ ၊ ရုပ္ရွင္ေတြက တဆင့္ ရင္းႏွီးလာရတာ ျဖစ္တယ္။ “ ဘယ္သိႏိုင္မလဲ၊ တခ်ိဳ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြမွာ ထိတိုက္မႈေတြဟာ မထင္ထားႏိုင္ေအာင္ကို ေႏွးေကြးႏိုင္တာပဲ “ လို႔ ဇာတ္ေကာင္က ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ စာေရးတဲ့ သူကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ “ အဲဒီႏွစ္ေတြမွာ အေရာင္ရွိမယ္ဆို မဲနယ္ေရာင္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ “ လို႔ သူက တဆက္တည္း ေျပာတယ္။

အျပာေရာင္
*******
“ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက ကမ္းစပ္မွာ သဲေတြနဲ႔ အိမ္ကေလး ေဆာက္ဖူးတယ္ “
ေကာင္မေလးက ေျပာေတာ့ ဇာတ္ေကာင္က မႈန္ေတေတနဲ႕ “ အင္း” လို႔ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။
“ အဲဒီမွာ ဟာ … ညေနေစာင္းေတာ့ လူႀကီးေတြက ျပန္လာဖို႔ လိုက္ေခၚတယ္။ ငါက ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ကေလးကို အရမ္း သေဘာက်ေနၿပီ ဆိုေတာ့ မထားခဲ့ႏိုင္ဘူး။ ယူသြားဖို႔ ဆိုတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ … သိတယ္ မွတ္လား “
“အင္း”
“ငါ ျပန္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ ျပန္လာေဆာ့ရင္ ငါ့ အိမ္ကေလး ရွိခ်င္မွ ရွိေတာ့မွာ။ အဲဒါကို ျမင္ရရင္ ငါ အရမ္း ဝမ္းနည္းမွာ ။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံး အဲဒီ အိမ္ကေလးကို ငါ ဖ်က္ပစ္ခဲ့ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ငါ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ သဲအိမ္ကေလးကို ငါ့ လက္ေတြနဲ႕ ….. “
အသံ တိမ္ဝင္သြားၿပီး အခ်ိန္အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္သြား။

အစိမ္းေရာင္
*******
“ သူနဲ႕ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း ေပ်ာ္တာပဲ မွတ္မိတယ္။ ေဘးတိုက္ျမင္ရတဲ့ သူ႔ မ်က္ႏွာကေလးကို ေငးေနရတာေတြက အစ … တစ္ခါသား က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မလာလို႔ သူနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္း တျခား သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အိမ္ကို အတူလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သြား ရတာက အစ ။ ခင္ဗ်ား မရယ္ပါနဲ႕။ တကယ္ စိတ္ခ်မ္းသာရတာ ။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ၾကားမွာ တစ္ခါတစ္ခါ က်ရင္ အရမ္းႀကီး အလွမ္းကြာေနသလို ခံစားရတယ္။ ဘာလို႔ရယ္လို႔ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ ။ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ သူ ဘာေတြ ေတြးေနမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ သူ႔ေဘးနား ရွိေနခ်ိန္ေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္လိုက္ေတြးရင္ အဲဒီလို ပို ျဖစ္လာတာပဲ။ လူတစ္ေယာက္က လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္အထိ သိႏိုင္မွာလဲ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ မေတြးရဲတဲ့ ေမးခြန္းပဲ။ သူနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း စိမ္းတယ္”
ဇာတ္ေကာင္သည္ တစ္ခုခု ကုိ စဥ္းစားေနရင္း စားပြဲခုံကို လက္ျဖင့္ တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ေနသည္။

အဝါေရာင္
*******
ဘူတာရုံ မ်က္ႏွာက်က္တြင္ ဆြဲႀကိဳးခ် သတ္ေသသူအေလာင္းပမာ တြဲေလာင္းဆိုင္းက်ေနေသာ မီးလုံးမွ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အဝါ။ ရထားဥၾသသံသည္ လူႏွစ္ေယာက္ဆီသို႔ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်မႈတစ္ခုကဲ့သို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး လူတစ္ေယာက္တည္း ထံမွ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ျပန္လည္သိသာထင္ရွားလာေသာ အဝါေရာင္မ်ား ။ သုခမိန္လႈိင္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို “ လြမ္းဆြတ္ျခင္းသည္ ဝါက်င္သည္ အထိ မီးျပေနဆဲ “ ။

လိေမၼာ္ေရာင္
*******
ဇာတ္ေကာင္ ။ ။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပသမွ်ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြ အားလုံးထဲက တစ္ခုကသာ အမွန္ျဖစ္မယ္ ဆိုရင္ ဘာက အမွန္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္လဲ။

ကြ်ႏ္ုပ္ ။ ။ ဟင္ … အဲဒီလို ျဖစ္ေနခဲ့တာလား ။ ခင္ဗ်ား ေလွ်ာက္ေျပာေနခဲ့တာေပါ့ ။

ေကာင္ ။ ။ ကြ်န္ေတာ္ အဲသလုိ လည္း မေျပာရပါလားဗ်ာ ။ ေနဦး … ေနာက္ထပ္ တစ္ခု ေမးဦးမယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေျပာျပသမွ်ထဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြ အားလုံးထဲက တစ္ခုကသာ အမွားျဖစ္ေနမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္တစ္ခုကို မွားေနတယ္လို႔ ထင္လဲ။

ႏုပ္ ။ ။ ဟာဗ်ာ … ကြ်န္ေတာ္ျဖင့္ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ပါပဲ။

အနီေရာင္
*******
ေနလုံးနီနီ ထြက္လာသည္ကို ျမင္ေသာ အခါ ဇာတ္ေကာင္သည္ သူ စဥ္းစားေနသည္မွာ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိသည္။ တစ္စုံတစ္ရာကို ပိုင္ဆိုင္ရျခင္းထက္ မပိုင္ဆိုင္ဘဲ ေရွာင္လႊဲလိုက္ရျခင္းသည္ နွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းေသာ နာက်င္မႈတစ္ခု ျဖစ္ၿပီး ထိုနာက်င္မႈကို သိမ္းထားရျခင္းသည္ပင္ သူ႔အတြက္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံၿပီးျပည့္စုံလ်က္ ရွိေနေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္ေယာက္အား နားလည္ရန္ အေတာ္ အားစိုက္ရွင္းျပယူရမည္ဟု ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ သူထင္ေနသည္။ မွတ္စု စာအုပ္ကေလးကို ထုတ္သည္။
“ ျပတင္းေပါက္ကေလး တစ္ေပါက္ ပိုင္လာမယ္ ဆိုပါစို႔
အဲဒီ ျပတင္းေပါက္ကေလးကို ‘အကယ္၍’ လို႔ နာမည္ေပးမယ္ “
စာသားမ်ားကို ေရးခ်ၿပီးေသာ အခါ အိပ္ရာထဲသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္တိုင္ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အၿပဳံးတစ္ခု၏ အခ်ိဳးအေကြ႔ အၾကြင္းအက်န္မ်ား ထင္ဟပ္ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ။

- ေဏသစ္
၂၉/၇/၂၀၁၆